Dzieci najmłodsze (do ok. 12 miesiąca wg norm rozwojowych) dobrze jest zachęcać do zabaw manipulacyjnych, później stopniowo wzbogacać o zabawy naśladownicze, konstrukcyjne i wreszcie dydaktyczne. U dzieci nieco starszych z rehabilitacją wiąże się też stosowanie terapii zajęciowej. „Wybór form możliwych w pracy z dziećmi zdeterminowany jest m.in. możliwością nawiązania z nimi kontaktu”(Nawrotny, Krauze), dlatego pies-terapeuta może nam tu być bardzo pomocny.
Obecność psa może zapobiec tak często obserwowanemu u dzieci, a niepożądanemu, szybkiemu znużeniu ścisłą formą ćwiczeń. Uniknięcie znużenia staje się możliwe, gdyż pies swoją obecnością odwraca uwagę dziecka od wykonywanych ćwiczeń, a zajęcia są urozmaicone, atrakcyjne i wzbogacone o nowy „element” jakim jest pies. Jest to ważne tym bardziej, że dziecko nie dysponuje racjonalną motywacją do ćwiczeń. Dlatego w celu zapewnienia wspomnianej motywacji zaleca się ich zabawową formę.
Obecność psa może zapobiec tak często obserwowanemu u dzieci, a niepożądanemu, szybkiemu znużeniu ścisłą formą ćwiczeń. Uniknięcie znużenia staje się możliwe, gdyż pies swoją obecnością odwraca uwagę dziecka od wykonywanych ćwiczeń, a zajęcia są urozmaicone, atrakcyjne i wzbogacone o nowy „element” jakim jest pies. Jest to ważne tym bardziej, że dziecko nie dysponuje racjonalną motywacją do ćwiczeń. Dlatego w celu zapewnienia wspomnianej motywacji zaleca się ich zabawową formę.
Wysoką skuteczność postępowania można zapewnić traktując dziecko nie jak przedmiot, lecz jako podmiot oddziaływania. Świadczy o tym m.in.wykształcenie, poziom wiedzy przewodnika psa, przygotowanie psa i sposób traktowania zwierzęcia. Należy pamiętać, że pies to żywe zwierzę, nie dodatkowy sprzęt rehabilitacyjny.
